Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

ΤΟ ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΟ ΝΟΣΗΜΑ


Κάποιοι μαζεύονταν το σούρουπο στην πρύμνη
όταν ο ήλιος βουτούσε το αναίμακτο σώμα του
πέρα στο κύμα
και αντιδρούσαν παράξενα
βλέποντας τα όνειρα του ταξιδιού να σκορπίζουν
πίσω απ’τις σκιές
«κάποτε θα συναντηθούμε εκεί που δεν θα υπάρχει σκοτάδι»
είπε κάποιος
μα δεν τον άκουσε κανείς μές΄την απόκρυμνη σιωπή. 

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

ΜΕΓΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο Θεός έλαβε χουν από της  γης
και έπλασε τον άνθρωπον.
Εύρον εκ του ρήματος τούτου αμφότερα,
Ότι ουδέν άνθρωπος
Και μέγα άνθρωπος.
Εάν προς την φύσιν μόνον αποβλέψης,
το μηδέν και του μηδενός άξιος,
Εάν δε προς την τιμήν ην ετιμήθη,
Μέγας άνθρωπος.
(Γρ,Νύσσης,Ομιλία εις τον άνθρωπο)

Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

ΕΞΟΔΟΣ,ΗΜΕΡΑ 2η

Και άφηνε ρωγμές
        Καθώς έσκυβε να φιλήσει τη θάλασσα
Στου ουρανού τις πτυχώσεις
Άφηνε κάτι φριχτές ρωγμές

μην πειράξει κανείς του σκοταδιού
 το πέπλο,
έχει να επουλώνει όλη νύχτα

τις πληγές

Σάββατο 2 Ιουλίου 2016

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ

Θραύσματα στον ακυβέρνητο χώρο
Ίχνη από αναρίθμητα βήματα
Συντρίμματα  της ψυχής
Οι βωμοί στήθηκαν δειλινό
            στα σύνορα των σκιών
Έκτοτε η νύχτα έγινε

          θύρα άνισης ανταπόδοσης.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016

ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΣΩΜΑ




Φεγγοβόλος μέσ’την ατάραχη θλίψη, ο ποιητής γυρνοβολάει τις νύχτες, όπως άλλωστε και όλοι οι προφήτες του καιρού του, κάτω απ’τ’άστρα και τη σιωπή, τη σιωπή που συσσωρεύει σε τρομαχτική ένταση, όλους τους ήχους του κόσμου. Και όταν αντικρίζει τα άνθη  προσπερνά την απόγνωση, το καιόμενο αυτό θυμιατήρι της ύπαρξης, για να πει «χρώματα είμαστε, τίποτα πιότερο» και ύστερα «καθώς το σώμα μένει μόνο του φευγατίζοντας την επικατάρατη συνείδηση», γνωρίζει την λεπίδα του κενού και ουρλιάζει. Τριγύρω το αδίσταχτο σύμπαν και ο Χρόνος ο μέγας αρχιστράτηγος του θανάτου. Και γίνεται ένας  «αυξανόμενος νεκρός»… Μα η μητέρα εκκλησία τον εφοδιάζει με άλλη όραση, την στιγμή ακριβώς που ανοίγει ο τάφος για να γίνει ένας νεκρός τότε έρχεται και τον αρπάζει στις αγκάλες του ο Θεός.


Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΙΝΑΜΕ

Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό
Για τους νεκρούς θ’ανάψουμε λιβάνι
Κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι
Του χάρου του μεγάλου Πεχλιβάνη
Στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό.

Εμείς που μείναμε θα τρώμε το πρωί
Μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι
Μέλι χρυσό σ’ατρύγητο κουβέλι
Και δίχως πια του φόβου το τριβέλι
Μπροστά θα προχωράμε στη ζωή.

Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά
Στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι
Και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει
Θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι
Και κούνια για τ’αγέννητα παιδιά.


ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Ένα τραγούδι κοιμάται πάνω στην άρπα 
ώσπου να το ξυπνήσει
ένας
πόνος ξένος
Κι ω ταξιδιώτη, που γυρίζοντας  απ΄τον Ωκεανό,
θα ναυαγήσεις ανάμεσα στα ρόδα 
ενός κήπου.


ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΙTHAKI WARRIOR

 Κατεβήκαμε στις 5 απ'το πλοίο Πήγα να χαιρετήσω τον κόσμο.Μηχανη,γέφυρα, κουζίνα  Ο ήλιος πορτοκαλί μέσα σε σκόνη Το πλοίο καλά  φορτωμ...