ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΚΑΘΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

Ανάμεσα σε αυτά που βλέπω και αυτά που λέω
Ανάμεσα σε αυτά που λέω και σ'αυτά που σωπαίνω
Ανάμεσα σε αυτά που κρατώ και σε αυτά που ονειρεύομαι
Ανάμεσα σε αυτά που ονειρεύομαι και σ'αυτά που λυσμονώ
Η ποίηση



ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΖ

ΟΔΟΔΕΙΚΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Ο Πεντζίκης είναι κατεξοχήν σύγχρονος και κυρίως θετικός στο παρόν.Δεν υπάρχει καμία αναπόληση στο έργο του,κάτι   ας πούμε "κάθε πέρσι και καλύτερα".Εργαλείο του ήταν η καθημερινότητα,η στυγνή καθημερινότητα.Δεν είχε καμία διάθεση φυγής.Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να το αντέξει,αυτό,το δυσβάσταχτο παρόν.Ούτε να το ωραιοποιήσει προσπαθούσε.Πίστευε στον πολιτισμό του τσιμέντου,του κονιορτοποιημένου υλικού,που εκφράζει με τον πιο φυσικό τρόπο το παρόν.                                                

                                         

(Πορφύριος Μοναχός Σιμωνοπετρίτης-Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης,οδοδείκτης αιωνιότητας)                                                       

           

ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΑ

   

 Γνώσις αληθής υπάρχει

                                             

η των θλιβερών υπομονή

                                                                                             

και το μη αιτιάζεσθαι 

                                   τους άλλους                              ανθρώπους                     δια τας ιδίας 

ημών συμφοράς                                                           

(ΠΑΤΕΡΙΚΟ ΔΙΑ ΧΕΙΛΕΩΝ Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ)

μαγνητική θλίψη στο απόρθητο φως

Συστάδα δέντρων,
και ψηλά ανεμπόδιστος ο ουρανός
έχει πνοή το σούρουπο
και το λιγοστό φως που απόμεινε
έγινε βορά των περαστικών

τον συνέτριψε καθώς βάδιζε
ωστόσο
ο γραμμικός θάνατος,
η ασάλευτη φθορά των ανθρώπων

μα το βράδυ πριν πλαγιάσει
έσκυψε και φίλησε την απέραντη
Φιλανθρωπία

ΚΑΝΙΣΤΡΟ

ΦΕΓΓΕΙ ΣΤΟΡΓΗ

Φλέγεται ο κόσμος

καθώς φλέγομαι

μα μένω στην Ελπίδα

ΒΟΥΡΚΩΤΗ

Κάτω στο ποτάμι...

ορθοδοξία

Ανήκω εκεί που δεν ανήκω

Μου ανήκει ένα ακόμα όνειρο

Δεν μου ανήκει το αύριο

Ούτε το μεθαύριο

(το σήμερα μου ξέφυγε)

Ανήκω στο μη-οικείο

Δεν ανήκω εκεί που ανήκω

ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ ΦΩΤΟΣ

Βουβή ανατένιση στο αιματώδες  μονοπάτι του δειλινού

(Houston,USA)

ΣΤΙΓΜΕΣ

όπου κι αν βάλω πλώρη εδώ αράζω,
το σκοτάδι με χρωστάει στο φώς

Η γή στη θάλασσα,
η φουρτούνα στη γαλήνη

Ω χαρά τραυματισμένη,
μιας στιγμής χωρητικότητα
που κλονίζει αιώνες

Θυμώνει ο ήλιος,

ο ίσκιος του αλυσοδεμένος

κυνηγάει τη θάλασσα

Σ'ένα πελώριο διάστημα χύνεται το φώς
Γεμίζει οράματα γλυπτά κι είδωλα φέγγους

Υπάρχει ένα στήθος που χωράει τα πάντα

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ "ΟΙ ΚΛΕΨΥΔΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ"(ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ-1940)

ΑΠΑΙΤΗΤΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Ζήτησε ανάσα στην διαδρομή προς τον κύβο

κενό προς όλες τις διακλαδώσεις

διεκπεραίωνε 

(αντιστάσεις και σύρματα

τακτοποιούνταν κατά βάση από την νυχτερινή βάρδια)

πρωί πρωί συμπλήρωνε ατίμωση και λίγο βελτιωτικό για καλύτερη καύση

προχωρώντας  αργά στον απέριττο διαμελισμό