Αμπόρετο μου στάθηκε
να φιλέψω την μνήμη
λίγο φώς
στα σκοτεινά
και ανήλιαγα μουντρούμια
όπου
σταγόνες
σταγόνες
η ντροπή και ο πόνος
διαλύουν την κορμοστασιά
των αιώνων
πήρα να διακονεύω
λοιπόν
σ’όποια μου έλαχε
συμφορά
και το πικρό απόστημα
της πληγής
άφρονα
και ασίγαστα
να ρέει
κάτω απ’τις πέτρες
όπου φυλάει
λίγο αγνάντεμα φωτός
η μοίρα
η πέτρινη
η αλόγιστη.
ω,αμπόρετα
να στύψω
λίγο φώς
μου στάθηκε
και να προσφέρω
ως δώρο
την θολωμένη
πανοπλία.
.jpg)
